Mijn hobby begon als kind zo een 50 jaar geleden. Mijn vader had als hobby het houden van kanaries. Thuis had hij een grote voliére gebouwd in de achtertuin en daar had hij een 30 tal bonte kanaries in. Op zolder had hij zijn kweekkooien staan. Ik hielp mijn vader altijd mee met de verzorging en zat uren naar de vogels te kijken. Op een gegeven moment wilde ik eigen kanaries, was een een beetje uitgekeken op de bonte kanaries van mijn vader en was erg geïntrigeerd door rode en witte kanaries. Ik kocht samen met mijn vader een aantal koppels en gaande weg breidde ik uit. Mijn vader inmiddels ziekelijk stopte met de hobby en ik nam alles over. Maakte van de voliere 2 vluchten en hield zo de rode kanaries gescheiden van de witte kanaries. Ik meldde me als aspirant-lid aan bij vogelvereniging de "Topvogels" in Maastricht en ging met mijn eigen gekweekte kanaries naar mijn 1e tentoonstelling. Een van mijn recessief witte behaalde toen zelfs een 3e plaats. Wat was ik trots!
Thuis hielden we ook van honden, en mijn vader hield van herdershonden. 13 jaar hadden we een Duitse herder, maar na zijn overlijden wilde hij graag een Mechelse herder. Hij kocht een prachtige gespierde, slimme pup maar daar was dan ook alles meegezegd. Dat beest luisterde van geen kant, was niet af te richten en haalde de biefstukken zelf uit de ijskast. Op een gegeven moment had hij mijn vluchten met kanaries ontdekt. Je raadt het al, op een dag, nadat ik uit school kwam stonden mijn vader en moeder me op te wachten, en vertelde me dat onze viervoeter ook de vluchten van de kanaries had opengemaakt. Een kleine 120 kanaries waren hem heel dankbaar en kozen in vogelvlucht hun vrijheid. Ik ben toen maar gestopt met het houden van kanaries, tot vorig jaar.
Mijn vrouw had een hobby, ze zat op naailes en was van mening dat ik ook een hobby moest zoeken. Ze vond een koivijver in de tuin wel echt iets voor mij. Aangezien dit een dure aangelegenheid is qua aanschaf van de vijver en benodigheden, laat staan de aanschaf van de koi's zelf heb ik dat idee maar gauw uit haar hoofd gepraat en als alternatief gekozen voor 3 koppels bonte kanaries. De bedoeling was om weer eens te kijken of het me beviel deze oude hobby weer eens op te pakken. Als snel had ik nestjes en jonge kanaries en beviel me de hobby weer. En ja, ik heb er ook een hond bij die ook graag naar de kanaries kijkt.
In juni van vorig jaar heb ik me aangesloten bij "Onze Vogels" in Sittard. Al snel schakelde ik over op rood mozaïek, zwart-rood, en zwart-rood mogno kanaries na het zien van deze vogels op de "Open Grensregio Vogelshow". Enthousiast, zeg maar gerust impulsief, ben ik dit jaar veel te vroeg begonnen met kweken. Met kerst (2024) had ik al mijn 1e nest met jonge kanaries. Met nieuwjaar mijn 2e nest. En daarna zat alles tegen. Bloedluis, vogels die in de rui vielen, en het niet durven ringen van de jonge vogels die ik had getrokken. Bang dat ik de vogels pijn doe of pootjes/teentjes breek. Waar ik als kind mijn handen niet voor omdraaide, kijk ik er nu tegenop om te ringen. Inmiddels is het wel gelukt om een aantal vogels te ringen met hulp van leden uit de vereniging die me over mijn angst heen hebben geholpen.
Mijn kweek voor dit jaar zie ik als verloren, maar wat heb ik ervan geleerd. Volgende jaren ga ik het helemaal anders aanpakken, geleerd van mijn fouten en geleerd van de adviezen van mijn medekwekers uit de vereniging. Zo zie je maar: je bent nooit te oud om te leren, en ervaring baart kunst. Volgend jaar beter!
